Todd Hido

Todd Hido is een fotograaf die je meeneemt op een reis door stiltes, schaduwen en herinneringen. 

Gedroomde momenten

Zijn werk lijkt op gedroomde momenten en staan bekend om zijn sfeervolle beelden van anonieme huizen, verlaten straten en melancholische interieurs. Precies dit maakt dat de foto's  van Hido stilletjes onder je huid kruipen. Hij vangt de stille schoonheid van het alledaagse met een oog voor licht dat bijna filmisch is.

Hido stuurt hij zijn auto door stille buitenwijken en verlaten straten die nergens en overal tegelijk lijken te zijn. Hij is op jacht. Zijn boek ‘House Hunting’ (2001) toont verlaten huizen, koude gevels, brandende lampen zonder warmte. Het is Amerika in een specifieke tijd, maar ook tijdloos. Een portret van randgebieden, met afgebladderde verf en stille verhalen achter dichte gordijnen. Voor Hido zijn deze beelden geen antwoorden, maar vragen. Wie woont hier? Wat speelt zich af achter die muren? Zijn foto’s spreken niet hardop, maar ze zinderen.

Geboren in 1968 in Ohio, begon Hido al vroeg aan een leven in de kunst. Hij studeerde af en vervolgde zijn weg aan het California College of the Arts, waar hij zelf lesgeeft. Zijn foto’s zijn wereldwijd tentoongesteld, van het Guggenheim in New York tot het Nederlands Architectuurinstituut in Rotterdam. Hido publiceerde talloze fotoboeken, waaronder House Hunting, Roaming, en Excerpts from Silver Meadows.

‘Outskirts’ is een krachtig fotografisch portret van de randen van de Amerikaanse droom, letterlijk en figuurlijk. Gepubliceerd in 2002 als aanvulling op House Hunting, zoomt dit boek in op de verlaten, vaak desolate zones net buiten het centrum van het suburbane leven. Wat het boek zo bijzonder maakt, is de sfeer: een mengeling van vervreemding, melancholie en stille observatie. Hido fotografeert anonieme huizen en mistige wegen bij nacht, met zacht, onnatuurlijk licht dat de scènes een haast filmisch karakter geeft. Zijn foto's zijn geladen met emotie, zonder dat er een mens in beeld hoeft te zijn. De leegte spreekt boekdelen. Het is juist die subtiliteit, die suggestie van verhalen achter gesloten gordijnen, die Outskirts zo meeslepend maakt. Je voelt je toeschouwer én deelnemer in een wereld die tegelijk vreemd en vertrouwd aanvoelt.

Stille spanning

Zijn stijl is onmiskenbaar. Veel van zijn foto's maakt hij vanuit zijn auto, rijdend door grijze of donkere landschappen op zoek naar iets dat resoneert. Of in het halfdonker een raam van een huis waar licht uit komt. Vaak gebruikt hij de natte voorruit van zijn auto als extra lens, waardoor het beeld nog meer voelt als een herinnering, gehuld in zachte vervagingen en koele kleuren. Voor Hido is fotografie niet alleen kijken, maar vooral voelen. Zijn beelden zijn geladen met een stille spanning, als scènes uit een film die net is afgelopen, maar waarvan de echo nog in de lucht hangt.

Na het succes van ‘House Hunting’ en ‘Outskirts’ koos hij bewust voor een ander pad. Roaming (2004) gaat over landschappen bij daglicht. De foto's, geschoten vanuit zijn auto, hebben een dromerige sfeer. Soms sproeit Hido water of glycerine op zijn voorruit, zodat de regendruppels mee schilderen aan het beeld. Hij vergelijkt het ook met schilderen: elk druppeltje verandert de stemming van de foto. In deze landschappen zie je geen mensen, maar je voelt hun aanwezigheid zoals een weg, een lantaarnpaal of stroomdraden. “Ik kan geen pure natuur fotograferen,’ zegt hij. “Mijn landschap begint pas waar je met de auto kunt komen alsof je fysiek vooruit beweegt, maar mentaal nog thuis bent.”

Inspiratiebronnen

Een belangrijke inspiratiebron voor Hido zijn zijn jeugdherinneringen. Die vormen de onderstroom van zijn werk, net als zijn bewondering voor kunstenaars als, Edward Hopper, Walker Evans, Robert Adams, Stephen Shore, Emmet Gowin, Larry Sultan, Alfred Stieglitz, Andreas Gursky, Gregory Crewdson, Rineke Dijkstra en Nan Goldin. Hij combineert hun invloeden met zijn eigen visie en creëert zo beelden die even tijdloos als persoonlijk zijn. “Ik fotografeer als een documentairemaker, maar ik print als een schilder,” zegt hij daar zelf over.

‘Between the Two’ (2007) markeert een keerpunt want voor het eerst deelt hij zijn portretwerk. De beelden zijn persoonlijk, intiem en vaak vol oogcontact, maar behouden tegelijk een zekere terughoudendheid, precies zoals Hido zelf beweert hij. We zien vrouwen in eenvoudige, bijna filmische settings in een kale onpersoonlijke motel kamers. Hun blikken zijn moeilijk te lezen, soms kwetsbaar, soms krachtig, maar altijd mysterieus. Een spanning is aanwezig. De titel verwijst juist naar die tussenruimtes tussen het beeld en de kijker waar verhalen zich stilletjes ontvouwen. Hido’s werk zweeft ergens tussen film en literatuur, zoals Lewis Baltz het mooi omschreef. Zijn beelden vertellen geen vast verhaal, maar laten ruimte voor interpretatie. ‘Mensen herkennen er iets van zichzelf in,’ zegt hijzelf. Een straat roept jeugdherinneringen op, of juist donkere gedachten. Die openheid, die dubbelheid, maakt zijn werk zo krachtig en herkenbaar.

De uitsneden van de interieurs in het werk van Hido zijn bijzonder omdat ze meer suggereren dan ze laten zien. In plaats van het hele verhaal bloot te leggen, richt Hido zich op fragmenten zoals een half raam of gordijn, een lege stoel of een schemerige hoek van een kamer. De ruimtes ogen anoniem, maar voelen tegelijk intiem, alsof je in iemands afwezigheid iets persoonlijks ontdekt. De uitsneden lijken toevallig, maar zijn doordacht gecomponeerd. Het resultaat is dat de kijker wordt uitgenodigd om zelf het verhaal in te vullen. Elk interieur wordt een spiegel voor de innerlijke wereld, geladen en vol onderhuidse betekenis.

‘Excerpts from Silver Meadows’ (2013) is voor Hido het boek waarin alles samenkomt. In een wereld vol e-books en vluchtige selfies wilde Hido juist een tastbaar fotoboek maken, iets dat je écht moet vasthouden, bekijken, doorvoelen. Het boek zit vol lagen zoals uitklapbare pagina’s die je uitnodigen om te vertragen en aandachtig te kijken. De foto’s van landschappen, portretten, oude documenten maken samen een verhaal dat niet meteen alles prijsgeeft. Ze fluisteren via stilte. Dit is Hido’s meest persoonlijke werk, geïnspireerd door zijn jeugd in Ohio, en vernoemd naar de straat waar hij opgroeide. Hoewel de beelden elders zijn gemaakt, keren ze poëtisch terug naar een plek die alleen nog in herinneringen bestaat. Het resultaat is een verstild en intens boek, een visuele zoektocht naar verloren tijd en verwondering.

Reflectie

Elk beeld van Todd Hido nodigt uit tot reflectie. Niet door te vertellen, maar juist door ruimte te laten voor je eigen verhaal. Zijn foto's zijn als stille vragen, en misschien is dat wel de reden waarom ze zo lang blijven hangen.

‘Bright Black World’ laat een verschuiving laat zien in zijn werk, van persoonlijke herinnering naar een bredere, urgente blik op de wereld. In dit boek draait het minder om de voorsteden en meer om de angstige stilte van veranderende landschappen. Hido’s beelden zijn donker, mysterieus en vaak overspoeld met sneeuw of mist, wat een verontrustende sfeer oproept. De foto's ademen een gevoel van dreiging en vervreemding, als echo’s van de klimaatcrisis, verlies en existentiële onzekerheid. Wat het boek onderscheidt, is hoe het schoonheid combineert met melancholie en onheil. Elk beeld voelt als een stil moment tussen stormen, een wereld op de rand van verdwijnen. Zijn aandacht voor sfeer, textuur en het psychologische landschap blijft rechtop staan. Bright Black World is geen aanklacht, maar een visueel gedicht vol bezorgdheid en reflectie.

Wil je meer weten over inhoudelijke fotografie? Lees onze blogs, download ons E-book of schrijf je in bij ons BEELDlab. Ben je klaar voor de echte cursus? In september starten we weer op.