Toen hij in de jaren zestig intieme portretten van zijn vrouw en familie begon te maken, was dit nog een totaal buitenaards concept. Emmet Gowin herinnert zich de avond dat hij zijn vrouw, Edith Morris, begin jaren zestig ontmoette, heel goed. "Ze was net klaar met dansen met iemand anders, toen ze op me af kwam. Ik had nog nooit zo’n levendig wezen gezien." Zodra het paar in 1964 in Danville, Virginia trouwde, omarmde hij haar familie en begon hij hun dagelijkse leven en bijeenkomsten te fotograferen. In die tijd was kunst niet echt gericht op het gezin. "Ik werd zelfs een keer door een journalist gevraagd of het werk incestueus is", zegt Gowin verbijsterd. “Fotojournalistiek was toen de norm. Je rapporteerde over een bredere wereld, zoals de oorlog in Vietnam.” 
Voor Gowin is het nooit moeilijk geweest om intieme momenten met Edith en zijn familie te delen. “Het vertrouwen dat ontstaat uit een dergelijke gewoonte brengt risico's met zich mee en je beseft dat je niet zo kwetsbaar bent als je dacht. Het gaat over je eigen waarheid, en hoe meer je dit uitleeft, hoe trotser je wordt. Zo ontvouwde het zich voor ons.” 
Gowin ontwikkelde zijn stijl onder begeleiding van Harry Callahan aan de Rhode Island School of Design. Net als Callahan, die zijn vrouw Eleanor fotografeerde, vond Gowin inspiratie in zijn eigen vrouw, Edith. Maar Gowin's werkwijze wijkt hierbij af van zijn voormalige leraar, wiens nadruk meer lag op formele aspecten en abstractie. En hoewel de vrouw van Gowin vaak het onderwerp is van zijn foto's, is zijn reikwijdte meteen uitgebreider: op een aantal foto's neemt hij zijn zonen en andere familieleden op, waarbij hij een bredere kijk op het gezinsleven geeft. Tegelijkertijd geeft hij geleidelijk een gevoel van plaats door de relaties van zijn onderwerp met hun directe omgeving in beeld te brengen. 
Hij heeft Edith vaak naakt gefotografeerd, maar haar naaktheid heeft niets terughoudends; het is een uitgesproken en eerlijke benadering van het vrouwelijk lichaam. Gowin's foto's tonen veel tedere nuances van vrouwelijkheid, koppel en moederschap, of Edith nu haar borsten laat zien, in de nek van haar zoon Elia kruipt, haar benen spreidt met een nachtjapon boven haar bekken, of gewoon haar hals toont. Gowins beelden van zijn vrouw slagen erin om mijmering en realiteit, verering en nederigheid te combineren. Bovendien is zijn Edith-portfolio een boeiende kijk op leeftijd. De latere portretten van haar refereren op een prachtige, maar ook confronterende, manier aan de gratie van het ouder worden. 
Het werk van Gowin kan in twee perioden worden opgesplitst. De familiemomenten in zijn geboorteplaats in Virginia en de uitgestrekte mondiale, met littekens bedekte landschappen. Hij inspireerde een breed scala aan fotografen zoals onder andere Edward Burtynsky, Alec Soth en Todd Hido. 
Toen hij met zijn familieportretten stopte, zei hij daar het volgende over; "De wereld is groter en complexer dan dat. Je verandert net zoveel als dat de wereld om je heen verandert." Het authentieke is om je hart, je instincten, je emoties te volgen. Als je jezelf in een idee zou vinden, zou je leven heel droevig worden geleefd.”
Wil je meer weten over inhoudelijke fotografie? Lees onze blogs, download ons E-book of schrijf je in bij ons BEELDlab. Ben je klaar voor de echte cursus? In september starten we weer op. Zorg dat je er op tijd bij bent, want ze raken vol.
www.forumbeeldtaal.nl
