"My pictures were always misunderstood as having a sexual theme." Nan Goldin
Nan Goldin maakte op 15-jarige leeftijd kennis met fotografie door een docent die op haar school polaroidcamera's uitdeelde aan zijn leerlingen. Ze begon in het begin van de jaren '70 zwart-witfoto's te maken van haar vrienden in de travestie-community van Boston en had in 1973 haar eerste solo tentoonstelling in de stad. Nadat ze naar New York was verhuisd, raakte ze al snel betrokken bij de new-wave-scene in de binnenstad, waarbij ze diavoorstellingen van haar foto's presenteerde, begeleid door muziek op punkrocklocaties en later in galeries.
Al meteen vanaf het begin onderzoekt haar werk de definities van normaliteit. Door haar eigen leven en de levens van de vrienden die haar omringen te documenteren, geeft Goldin een stem en zichtbaarheid aan de gemeenschappen waarin ze vertoeft. Ze is een van de belangrijkste en invloedrijkste kunstenaars van haar generatie. Haar openhartige en diep indringende persoonlijke portretten hebben een revolutie teweeggebracht binnen de autonome richting van de fotografie.
Goldin is erkend als een pionier op het gebied van de ‘dagboekfotografie’. Het zijn vaak confronterende snapshots van intieme momenten van seks, schoonheid, spontaniteit en lijden. Haar werk wordt gekenmerkt door openhartigheid, rijke tinten en een scherp gevoel voor empathie en lyriek.
De steeds groter wordende hoeveelheid afbeeldingen die ze in de diavoorstellingen gebruikte, vormde de basis van The Ballad of Sexual Dependency (1980-1986). Deze serie, met zijn portretten van verliefde of gewelddadige koppels, drugsverslaving en intieme details van het leven van de kunstenaar, vestigde Goldin haar naam toen er selecties werden getoond op de Whitney Biënnale in 1985. (De Whitney Biënnale is een tweejaarlijkse tentoonstelling van hedendaagse Amerikaanse kunst, meestal van jonge en minder bekende kunstenaars, te zien in het Whitney Museum of American Art in New York)
Het project werd ook gepresenteerd op filmfestivals, zoals de festivals van Edinburgh en Berlijn (1985 en 1986). Het leven afgebeeld in The Ballad of Sexual Dependency eiste zijn tol: veel van de personen van de serie zijn begin jaren '90 overleden aan overdoses of hiv. In 1988 ging Goldin zelf naar een revalidatiekliniek. Ze bleef haar leven echter openhartig documenteren, waarbij ze haar ziekenhuiservaringen in haar werk opnam. Na verloop van tijd veranderde haar focus van destructieve jeugdige overgave naar taferelen van ouderschap en huiselijkheid in steeds internationaler wordende omgevingen.
In 2017 richtte ze de invloedrijke organisatie PAIN op (Prescription Addiction Intervention Now) die de crisis van de aanhoudende drugsoorlog aanpakt door zich te richten op de farmaceutische bedrijven die hebben geprofiteerd van de verslavingen en sterfgevallen van meer dan een half miljoen Amerikanen. PAIN pleit voor schadebeperking, decriminalisering van drugs en levensreddende behandelingen voor drugsgebruikers. Als reactie op de berichtgeving over de opioïde-epidemie en de betrokkenheid van de familie Sackler bij de productie van het medicijn Oxycontin, als gevolg van haar eigen verslaving aan het middel, gaat PAIN de barricade op. Goldin en 12 andere leden van de organisatie worden gearresteerd tijdens een protest in 2019, die zo’n tweehonderd demonstranten trekt.
Nan Goldin's talrijke solotentoonstellingen waren te zien in het Louvre, het Museum of Modern Art en Tate Modern, naast andere prestigieuze instellingen.
“Je kan pas fotograferen als je betrokken bent bij je onderwerp.” En dat is geen verrassende uitspraak voor een fotograaf die haar eigen leven en dat van haar vrienden volledig open en intiem heeft vastgelegd.
Wil je meer weten over inhoudelijke fotografie? Lees onze blogs, download ons E-book of schrijf je in bij ons BEELDlab. Ben je klaar voor de echte cursus? In september starten we weer op. Zorg dat je er op tijd bij bent, want ze raken vol.
www.forumbeeldtaal.nl
