Hoe ziet de dood eruit? Veel mensen vragen het zich af en niemand weet het echte antwoord. Een ding is zeker, de dood roept bij iedereen emotie op. Het kan afschrikken maar ook aantrekken. Waar het voor de een een angstaanjagend beeld is dat zo lang mogelijk moet wegblijven, daar kan het voor de ander niet vlug genoeg gaan. Wat doe je dan als fotograaf. Hoe fotografeer je een onderwerp dat zo intiem en persoonlijk is en tegelijkertijd zo divers? Fazal Sheikh bleef dicht bij zichzelf en zijn eigen achtergrond.
Hij dacht aan de laatste dagen die hij met zijn eigen vader doorbracht. Ook dacht hij aan zijn voorvaderen. Zij kwamen vanuit het noorden van India. In het Hindoeïsme is Benares een van de heilige steden. Voor veel Hindoes een plek waar ze naartoe gaan om te sterven, in de hoop dat ze redding vinden. Sheikh heeft vele nachten door de stad gewandeld en gefotografeerd bij maanlicht. Mensen liggen vredig te slapen, niemand is wakker. In het geloof dat er redding komt heerst er enorme rust. Door het maanlicht komen de kleuren prachtig over, de foto's zijn bijna schilderachtig.
Door de lens van Sheikh wordt de dood bijna mooi. Hij zal waarschijnlijk veel gedacht hebben aan zijn eigen afkomst. Iedere foto is met respect gemaakt. Nergens wordt gedramatiseerd, het effect van het maanlicht is genoeg om de naderende dood vast te leggen. Sheikh deed dit op de plek waar zijn eigen familie ook is geweest. Door dicht bij zichzelf te blijven wordt deze serie ook een persoonlijke ode aan zijn voorvaderen. Hij lijkt te zeggen: vrees niet, de dood is onvermijdelijk, de redding is nabij.
Tekst: Hans Rutten
Wil je meer weten over inhoudelijke fotografie? Lees onze blogs, download ons E-book of schrijf je in bij ons BEELDlab. Ben je klaar voor de echte cursus? In september starten we weer op.
